De geboorte van je zoon of dochter is een onbeschrijfelijke gebeurtenis. Op dat moment staat alles stil, draait de wereld alleen om die ene ruimte en het nieuwe leven dat daar geboren wordt. Een moment dat je leven verandert op een manier en met een intensiteit die je vooraf op geen enkele manier kon voorzien. En jij droeg nog wel negen maanden lang de baby.
Voor mannen blijft het toch heel lang allemaal wat onwerkelijk. Dat zwanger zijn. Een tijd lang is er niks anders te zien dan een vriendin die boven de wc-pot hangt. Met de eerste echo’s, het horen van het hartje en het groeien van de buik komt ook het besef dat het écht is. Dat hij vader wordt.
Mijn vriend heeft zich tijdens mijn zwangerschap ook voorbereid. Hij las braaf wat ik hem gaf aan boeken (good old ‘Help ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt’ van Kluun bijvoorbeeld), hij ging mee naar de mannenbijeenkomst van mijn pufcursus (was één keer een bijeenkomst van twee uur, dus dat viel best mee). We klusten de babykamer, schaften een kinderwagen aan, praatten over namen en elke avond kreeg mijn buik trouw een kus voor het slapen gaan. Het werd allemaal steeds echter, en kwam steeds dichter en dichterbij. De bevalling!
En toen zag ik dit filmpje, ooit gemaakt ter ere van vaderdag. Ik vind het een schitterend filmpje dat laat zien wat er tijdens een bevalling met een man gebeurt. De hulpeloze blik die zegt: ‘Ow man, mijn vriendin vergaat van de pijn en ik kan nu dus niks doen om te pijn te verhelpen.’ Tegelijk keihard hopend dat alles goed gaat en het snel voorbij is, de trotse blik naar hun vriendin die daar aan het bevallen is.
En dan het moment van de geboorte, waarbij van ergens deep down ineens een enorm blik liefde opengetrokken wordt bij het zien van de allermooiste baby van de wereld. Zíjn kind! Grote, stoere, sterke kerels, met of zonder tatoeages, een dikke baard, bijna kaal of allebei. Ze hebben tranen in hun ogen als ze dat kleine hummeltje tegen hun brede borstkas aanleggen.
Het is het begin van een nieuw leven en het begin van een nieuwe fase in hun leven. Ze zijn vader geworden. Misschien wel vol (onuitgesproken?) gedachten als: kan ik dat wel, papa zijn? Hoe moet dat dan? Het is in ieder geval een emotioneel moment dat in het filmpje prachtig is vastgelegd. Een grote onbekende weg gaan ze afleggen, met de eerste luiers die ze moeten verschonen, piepkleine kleertjes aantrekken, de eerste keer in bad, zo veel eerste keren! Ik zou zeggen, kijk en geniet.
Hoe was dat bij jullie? Heeft de geboorte van jullie (eerste) kindje je vriend/man veranderd?
