Al vanaf dat ik zwanger was van Ayden was ik bang dat er iets mis zou zijn met hem. Ik heb geen idee waar dat gevoel vandaan kwam, maar het was de hele zwangerschap aanwezig. Toen ik bevallen was van een prachtige, gezonde zoon kon ik het een klein beetje loslaten. En toch bleef het me niet helemaal lekker zitten.
In de kraamweek leek alles prima te gaan met Ayden. Hij dronk, poepte, plaste, huilde en sliep, precies zoals een pasgeboren kindje hoort te doen. Maar toch kwam hij niet aan. ‘Opstartproblemen’, noemde de kraamhulp het. ‘Geen zorgen maken, komt vanzelf goed’. Nou ja, als zij (én de verloskundige én het consultatiebureau) het zegt zal het wel zo zijn toch? Maar helaas was dat toch niet zo.
Ook in de weken die volgden kwam Ayden erg weinig aan. Tot het moment dat hij zelfs gewicht aan het verliezen was. Bij een pasgeboren baby is dat echt heel slecht. Dus werden we doorgestuurd naar de huisarts, die ons op haar beurt weer doorstuurde naar de kinderarts. Ayden werd meerdere malen onderzocht en niemand kon een oorzaak aanwijzen. Wel had hij afwijkende bloedwaarden, maar ook daar was geen duidelijke oorzaak voor. Het ‘proberen geen zorgen te maken’ was ondertussen uitgegroeid tot ‘ontzettend veel zorgen maken’. Wat voel je je machteloos als je je eigen baby niet kunt helpen.
Gelukkig bleek dat Ayden wél groeide als hij uit een fles dronk in plaats van uit de borst. Ik switchte dan ook snel naar flesvoeding, want kolven is bij mij echt een ramp. En wat was ik gelukkig. Ik kreeg een super hard groeiende baby en binnen no time had Ayden een dik buikje en spekbeentjes. Precies zoals een baby hoort te hebben. Na een paar maanden waren ook zijn bloedwaarden goed (oorzaak nog steeds niet duidelijk) en ik kon het hele gedoe een beetje van mij afzetten. Maar het helemaal afsluiten lukte nog steeds niet.
Toen ik Ayden een paar maanden later uit een tuitbeker probeerde te leren drinken, wilde dat maar niet lukken. Hij snapte het wel, maar leek het niet te kunnen. Op het consultatiebureau werd alleen maar gezegd dat we veel moesten oefenen. Mijn onderbuikgevoel zei weer dat er meer aan de hand was, maar wat dan…
Twee weken later had ik eindelijk het antwoord. Ayden ging tijdens het drinken opeens onverklaarbaar bloeden in z’n mond. Dus baby in de houdgreep (nog een behoorlijke uitdaging) en in z’n mond kijken. En daar zag ik het; Aydens lipbandje was veel te kort. Lipbandje? denk je nu misschien; dat is dat riempje waarmee je bovenlip vastzit. (Ik had in ieder geval geen flauw idee hoe dat heette of dat het te kort kon zijn).
De afspraak bij de huisarts was snel gemaakt en een paar weken later werd Ayden onder volledige narcose geopereerd. Een ingreep van niks, maar oh wat is het naar om je kind achter te moeten laten op een operatietafel. Gelukkig herstelde Ayden razendsnel en is nu een heerlijk vrolijke dreumes.
Hoe een kraamhulp, verloskundige, verpleegkundige van het consultatiebureau, huisarts én twee kinderartsen dat te korte lipbandje over het hoofd hebben kunnen zien is mij een raadsel. Als het eerder ontdekt was had het heel veel ellende kunnen schelen (o.a. het slechte drinken aan de borst en de reflux die Ayden maanden heeft gehad). Achteraf gezien had ik mijn gevoel veel meer moeten volgen. Dus lieve mama’s, als jij voelt dat er iets niet klopt met je kind, volg alsjeblieft je gevoel! Mama knows best!
