Het is vrijdagmiddag en ik ben moe. Héél moe. En ik ben al drie dagen over tijd. Ik zit aan tafel en schuif een stuk papier opzij. Er op staan meerdere versies van de tekst die ik morgen ga voorlezen bij de crematie van mijn oma. Op dat moment hoor ik van boven: “Mamaaaa, wakker!! Boek lezen?”
Door het wisselen van werkdagen in deze gekke week zijn mijn vriend en ik allebei thuis. Ik haal ons meisje uit bed en we kruipen met z’n drieën op de bank. Ik mompel dat ik het liefst een deken over mijn hoofd trek en nu alvast naar bed ga. Mijn vriend kijkt me aan en hij zegt: “We kunnen ook nu alvast die zwangerschapstest doen, in plaats van morgenochtend.” Ik twijfel, ja, tja, kan wel. Is het niet beter om nog te wachten? Hij gaat verder: “We hebben een doosje met nog twee testen liggen, we kunnen dan morgen óók nog testen als het nodig is”.
Ik ga overstag, loop naar boven en pak het doosje. Makkelijk en snel staat er op. Terwijl ik de trap afloop maak ik de verpakking open en lees de precieze instructie. Het is een gek gezicht zo op tafel, dat doosje naast de rouwkaart van Oma. Nadat ik naar de wc ben geweest, telt mijn vriend hardop de seconden hoe lang we de stick in het bekertje moeten houden. En dan begint het wachten. Het is zo gek dat die paar minuten dan zó lang kunnen duren. Met z’n tweeën staren we naar het kleine venstertje waar twee strepen moeten verschijnen. De controlestreep verschijnt onmiddellijk. En dan, langzaam, héél langzaam komt er een tweede streep. We kijken elkaar vol ongeloof aan. Is het echt? Eerst durf ik het nog niet te geloven, maar nog twee minuten later is er echt een streep te zien. Nog steeds vol ongeloof en met tranen van blijdschap in onze ogen kijken we elkaar aan. We krijgen nog een kindje!
Het is zaterdag, de dag van de crematie. Terwijl ik naar voren loop houd ik het blaadje met mijn tekst stevig in mijnmhanden. In mijn hoofd is het een (hormonale) bizarre mix van emoties. Vreugde en verdriet liggen zo dicht bij elkaar. De één gaat, de ander komt…De kringloop van het leven komt bijeen in die paar seconden.
Ik kijk de zaal in, ik zie mijn ouders, broer, familie, bekenden. Ik haal heel diep adem en begin…
