Het is kerstvakantie. Mijn vriend en ik zijn allebei vrij als we ’s morgens met z’n drieën binnenstappen bij de kinderopvang. Zodra we de deur open doen worden we totaal vergeten en rent onze dochter weg om te gaan spelen. We zwaaien nog naar haar en buiten halen we onze fietsen van het slot. We hebben een dagje samen, op naar het echobureau!
Ik haal mijn handen uit mijn wanten en duw tegen de zware, houten deur. Langzaam kraakt deze open en in de grote hal volgen we de bordjes. Een vriendelijke dame zit achter de balie. We betalen de echo en de bijbehorende stick waarop de beelden gezet zullen worden. In de wachtruimte warmen we onze handen aan een kartonnen bekertje thee terwijl we op onze beurt wachten. Een groot prikbord hangt vol met geboortekaartjes. Ik bestudeer de kaartjes, de namen die daar op staan en drentel wat heen en weer.
In de echokamer is het schemerdonker. We hangen onze jassen op en ik ga op de bank liggen. Mijn lief pakt mijn hand en we hebben mooi uitzicht op het grote scherm aan de muur. Ik ben blij dat we dit doen. Al met al wordt dit een hele medische zwangerschap, in een steriel ziekenhuis met veel doktoren en termen die ik niet ken. Dit is gewoon voor ons. Niet ter controle, maar omdat we dat willen. Voor de lol. Kom maar op met die echo!
Het echoapparaat glijdt over mijn buik, op zoek naar onze kindjes. De eerste verschijnt in beeld in vertrouwt zwart, grijs en wit. Wat een knappie is het, nu al! De dame kletst wat terwijl ze op zoek gaat naar de goede hoek. In beeld een bovenbeen, en nog een bovenbeen. En.. heel duidelijk is deze eerste een jongen. We krijgen een zoon! Ze laat ons hem even goed bekijken, hij ligt heerlijk te dobberen en te zwaaien. “Hé mannetje” fluister ik voor ze doorgaat, op zoek naar baby twee. Het is niet in een keer zichtbaar, deze baby ligt dieper verstopt in mijn buik. Ik moet op mijn zij gaan liggen en dan kan ze het goed zien. Nog zo’n mooi snoetje! Tussen de bovenbenen zijn drie dunne streepjes te zien. Het ziet er vooral heel anders uit dan bij de jongen. “Zien jullie het al?” vraagt de mevrouw. “Een meisje?!” zeg ik en ze moet lachen. “Ja, goed gezien.” Op het scherm zien we hen draaien. Zodra de jongen draait gaat het meisje met haar handjes op zoek naar waar hij is gebleven. Een zoon en een dochter, wat een rijkdom. We zijn in de wolken.
Voor mijn gevoel veel te snel is het alweer voorbij. Ik ga rechtop zitten en doe mijn shirt goed. Mijn vriend zegt tegen de mevrouw “Krijgen we de usb-stick hier mee?” Ze haalt de foto’s van onder uit het apparaat en draait zich om. “Oh-oh..” is haar antwoord. Ze is vergeten de stick in het apparaat te doen. Er is niks opgenomen. “Tja” zegt ze. “Er zit niks anders op, ga maar weer liggen. Dan doen we het nog een keer.”
Een paar dagen later is het Oud & Nieuw. Terugkijken, vooruitkijken, alles loopt in mijn hormonale hoofd door elkaar. We staan om twaalf uur met vrienden om ons heen af te tellen. We proosten, omhelzen elkaar. Het jaar 2019 gaat dan echt beginnen. Het jaar dat we ons gezin gaan uitbreiden met een zoon én een dochter.
