Het is ochtend en ik ben misselijk. Wéér. Inmiddels bijna 18 weken onderweg en nog steeds is het niet over. In de slaapkamer grijp ik de emmer die nog steeds bij mijn bed staat. Ons meisje loopt heen en weer tussen onze kamer en die van haar. Als ik moet overgeven komt ze naar me toe en aait over mijn rug: “Komt goed mama. Washandje?”, precies zoals haar vader altijd doet.
Het is misschien naïef, maar ik dacht dus echt dat ons meisje niet zo veel had meegekregen van al dat zwanger zijn. Hoe véél kinderen van 2,5 jaar snappen? Nou veel dus! Een paar weken eerder zitten we aan tafel te eten. We hebben onze peuter nog niet officieel op de hoogte gesteld van de veranderingen die er aan komen. Ze zit te spelen met twee stukjes wortel, prikt er in met haar vork en draalt een beetje.
Mijn lief en ik spreken de dag door, vragen ons meisje hoe haar dag bij de opvang was. Tussen twee happen door zegt ze ineens: “Mama. Jij baby in je buik.” Het is geen vraag, het is een mededeling. “Ja” zegt mijn lief “dat klopt. En weet je hoe veel baby’s er in mama’s buik zitten.” “Ja papa. Twee baby’s.” Wij kijken elkaar verbijsterd aan. Hoe heeft ze dat opgevangen? Wij hebben het er wel over gehad natuurlijk, maar niet echt met haar besproken. Die avond als ik haar instop vraag ik: “Vind je het leuk, twee baby’s er bij? Mogen die hier komen wonen?” Een glimlach verandert in een grote grijns. “Ja!”
De volgende dag fiets ik met haar naar de bibliotheek. In het vak themalezen zoek ik op ‘gezinsuitbreiding’ en ‘gezin’. Een boekje over een kindje waarbij er een tweeling wordt geboren is er niet, gelukkig wel andere boekjes die gaan over gezinnen waar er kleintjes bij komen. Die tweede baby verzinnen we er met voorlezen wel bij. We scharrelen nog wat rond en ik wil net met een stapel boeken richting de uitleenbalie lopen als er een moeder met een kinderwagen aan komt. Nieuwsgierig loopt ze naar de wagen. “Mag ik kijken?” vraagt ze netjes. De moeder lacht en knikt. Ik til haar op en ze kijkt in de wagen.
In de wagen ligt een schattig babymeisje, met een warme roze muts op. Ze kijkt met grote ogen de wereld in. Als ik haar weer op de grond zet en de boeken van de grond pak hoor ik haar tegen de mevrouw zeggen. “Baby twee nou? Mijn mama ook baby in haar buik. Twee! En ik word grote zus.”
